Verpleegkundige Liesbeth Govaerts vertelt:
“In januari 2020 reisde ik voor het eerst naar Bumba, DRC. Een reis waar ik zeer lang naar uitgekeken had, een unieke kans om te proeven van het Congolese leven en de cultuur. Ik prees mezelf enorm gelukkig om dit te ervaren. Dankzij Een hart voor Bumba vzw werd deze droom werkelijkheid.
Gedurende een maand heb ik me toen ingezet in het ziekenhuis Notre Dame. Ik heb enorm veel bijgeleerd over de zorgen die het ziekenhuis te bieden heeft. Ik werd er zeer warm ontvangen en kon heel wat opdrachten (medisch, infrastructureel, enz.) tot een goed einde brengen, in samenwerking met het lokale personeel. Dit vormde bij momenten een grote uitdaging.
Bijna 3 jaar later kon ik uiteindelijk terugkeren naar mijn geliefde Bumba. Door de covid-pandemie moest ik langer dan voorzien wachten, maar uiteindelijk was het moment daar, eind november 2022. Deze keer was het een korte missie en vertrok ik in het gezelschap van Bert Jacobs, een gepensioneerde fluitist die in Congo geboren werd. We hebben zeer fijn
samengewerkt en Berts enthousiasme was enorm. In overleg met het personeel kwamen we op de idee om ons te richten op het vergroten van gezondheidspreventie. Onze nieuwe vrijwilliger Bert nam enkele filmpjes op over diabetes, hypertensie en het belang van een goede opvolging tijdens de zwangerschap, vaccinatie, enz. De onderwerpen werden door het lokale personeel uiteengezet in het Lingala, zodat de informatie voor iedereen toegankelijk
is. Een groot succes!
Ik kijk uit naar een volgende missie en kan met enige trots zeggen dat ik mijn hart aan dit mooie hospitaal ben verloren, met dank aan Een hart voor Bumba vzw!
Bert Jacobs, muzikant/videomaker en nieuwe vrijwilliger, vertelt over zijn kennismaking met
Bumba:
‘Hoewel Liesbeth en ik elkaar voor het vertrek in Zaventem slechts één keer kort hebben gesproken, lijkt het, wanneer we in Bumba landen, alsof we elkaar al heel lang kennen. Pater Carlos en zijn technicus Yenga wachten ons op aan de luchthaven en brengen ons naar het parochiehuis. In de late namiddag brengen we al even een bezoek aan het ziekenhuis. Dat Liesbeth hier bij haar eerste verblijf een heel bijzondere indruk heeft nagelaten, is heel duidelijk.
Vanuit alle afdelingen komen personeelsleden haar met een enthousiaste en vreugdevolle uitroep 'Liesbeth!' begroeten.
Tijdens de eerste week zorgen we ervoor dat de verbrandingsoven regelmatig wordt aangestoken en dat het terrein eromheen wordt opgeruimd. We gaan ook op elke afdeling van het ziekenhuis de situatie van de werking en het materiaal na. We inventariseren en documenteren met foto's en verslagen de problemen, zodat we die info kunnen doorsturen naar de VZW. Op die manier leer ik dokter Eugène en de vele verantwoordelijken van de afdelingen kennen met wie we later zullen samenwerken om de video's te maken. Daarna maken we ook een inventaris van de reserve aan medisch materiaal en medicijnen, ruimen het lokaal met het reservemateriaal op en herschikken en herlabelen de dozen, zodat alles in een logische volgorde staat, vlot bereikbaar is en er gemakkelijk kan worden schoongemaakt. Reeds
geopende stukken uit de reserve die niet meer steriel zijn en dus onbruikbaar voor het ziekenhuis, brengen we als studiemateriaal naar de school voor verpleegkunde. Daar brainstormen we met Patience, verantwoordelijke voor de school, en leraar-coördinator Floribert over het maken van een educatieve video die als format zou kunnen dienen om later een reeks te maken, die dan als lesmateriaal zou kunnen worden gebruikt in de andere klassen.
Tijdens de tweede week geeft Liesbeth in de school voor verpleegkunde een les over reanimatie. Het is jammer dat - door het ontbreken van een groot scherm en de juiste audio- en videokabels het gebruik van de laptop tijdens de les eigenlijk zo goed als onmogelijk is. Maar de les verloopt evengoed vlot en de leerlingen zijn heel enthousiast. Enkele dagen later zullen we met dezelfde leerlingen een videoles over malaria maken. Ze hebben de inhoud en het verloop helemaal zelf voorbereid. Daarnaast werken we aan drie informatieve video's voor de wachtzaal van het hospitaal, maken vertalingen voor het gebruik van de nieuwe monitor en de autoclaaf en herwerken enkele excel- bestanden.
Na een bezoekje aan de kleuterschool vraagt de directrice me om de volgende dag een fotoreportage van haar school te maken. De weken gingen sneller voorbij dan we hadden gedacht! Met grote bewondering heb ik tijdens het verblijf ook kunnen vaststellen hoe pater Carlos, door zijn lokale medewerkers eigen initiatieven te laten ontwikkelen en hen verantwoordelijkheid en zelfstandigheid te geven, hun motivatie hooghoudt en zijn werk daardoor verankert in een sterk samenhangende gemeenschap.
Ik ben geboren in Congo, maar verliet het zonder herinneringen, omdat ik toen veel te klein was. Reeds jaren is er die roep om naar mijn geboortestreek terug te keren en er iets te kunnen doen. Dankzij deze missie is dat gelukt. Ik heb aan de Congostroom gestaan en enkele druppels olie kunnen aanbrengen in het fantastische raderwerk dat hier door pater Carlos is opgebouwd en dat nu door 'Een hart voor Bumba vzw' wordt ondersteund en begeleid. Misschien hebben we door onze activiteiten ook enkele zaadjes kunnen planten die zouden kunnen uitgroeien tot een paar nieuwe (educatieve) projecten die ik graag nog verder mee wil uitwerken.
Deze keer verlaat ik Congo met heel veel warme herinneringen!’
Reactie plaatsen
Reacties